بیست و هفت سالگی

این بچه یکی از منابع انرژی منه. حتی منبع الهام و احساس و عواطفم.
این بچه که میگم منظورم خواهر زاده‌‌‌ای که هنوز سنش دو رقمی‌هم نشده
زنگ زده و میگه: خاله جون میخوای بیای خونمون قلمتو با خودت بیار میخوام برام کتاب بنویسی.
میپرسم قضیه چیه؟ تعریف میکنه که میخواد خلاصه یه فیلمی‌رو به صورت کتاب بنویسه
و اسم خودش رو گذاشته راوی و اسم منم گذاشته نویسنده و تصویرگر! (حالا بماند که من تصویرگر
نیستم و این مرد کوچک از من چی تو ذهنت میبینه خدا میدونه.)
میگم حالا چرا اسم و فامیلم رو میخوای بنویسی؟ "خاله جون" که قشنگتره. میگه: نه! آخه میخوام
چند سال دیگه کتابو چاپ کنم اونوقت مردم تو رو به اسم بشناسن و معروف باشی و بهت سفارش بدن.
همینجوری که داره همه چی رو با آب و تاب تعریف میکنه و سفارشات لازم رو میده سکوت میکنم و از فکرم میگذره
که تو کی اینقدر بزرگ شدی عزیز خاله که حرفای بزرگونه میزنی و حواست به همه چی هست.
همین بچه ست که هر وقت با همیم تکالیف مدرسه ش رو میذاره کنار و دفتر نقاشی و مداداشو میاره و میگه
بیا نقاشی بکشیم و هر وقت از دنیای رنگ‌ها دور میشم به یه نحوی دوباره منو به همه چی نزدیک میکنه.
همین بچه ست که وقتی باهاش در مورد کار حرف زدم گفت خاله جون تو که هنرمندی میتونی یه چیزی بسازی
بفروشی. تو میتونی. همین بچه ست که همیشه نقاشیاشو نشونم میده و میبینم که چقدر استعداد داره.
همین بچه ست که هر وقت میخوام عکس بگیرم با دقت نگاه میکنه و کنجکاوه که ببینه از چی عکس میگیرم.
همین بچه ست که الان بخاطرش که انتظار داره قلم و دوات رو بردارم و برم پیشش تا براش خوشنویسی کنم،
بعد از دو سال شایدم بیشتر دست به قلم شدم و امروز نوشتم و نوشتنم همیشگی شد.
همین بچه ست که هر چی بزرگتر میشه بیشتر در مقابلش احساس مسئولیت میکنم و خوشحالی و آینده خوبش
آرزومه و مثل پسر نداشته م دوستش دارم و تو دنیایی که رشته‌های هنری اونقدرا آینده و شغل محسوب نمیشه
و از طرفی بیش از هر کس دیگه روم حساب کرده ناامیدش نکنم و در حد توانم نذارم از هنر دور بشه.
قبلا نوشتم دوباره هم مینویسم. میگن خواهرزاده همون بچه ایه که تو فقط بدنیا نیاوردیش.

+ اگه خوشنویسی ازینجا رد شد لطفاً به روم نیاره که خطم خوب نیست.